Η φυγή μεταναστών από την Ανατολή προς τη Δύση ,και συγκεκριμένα προς τη δυτική Ευρώπη, προκάλεσε την έναυση ενός κύκλου συζητήσεων σχετικά με το ρόλο που καλούνται να παίξουν τα έθνη/ κράτη της Ευρώπης μπροστά σε ένα τέτοιο πρόβλημα.
Η Ευρώπη καλείται να τοποθετηθεί σε σχέση με τις ολοένα και αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές, που ,ειδικά μετά τον πόλεμο στη Συρία και το Ιράκ ,έγιναν ακόμα πιο μαζικές . Το ερώτημα που ανακύπτει, είναι το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί ο ευρωπαϊκός κόσμος .Τί πρέπει να κάνει; Σε μια τέτοια κατάσταση, δύο επιλογές φαίνεται να προκύπτουν για την Ευρώπη : Είτε θα αποτρέψει κάθε είσοδο μεταναστών στο έδαφός της (αυτό μπορεί να το πετύχει με το να δυσκολέψει σε τέτοιο βαθμό τη νομιμοποίηση των μεταναστών ,ώστε θα την καταστήσει σχεδόν απαγορευτική) ,είτε θα αντιμετωπίσει τις μεταναστευτικές ροές με χαλάρωση του ελέγχου των συνόρων και εντατικοποίηση της διαδικασίας αφομοίωσής τους.
Υπέρ της πρώτης επιλογής, είναι εμφανές ότι τάσσονται οι αποκαλούμενοι συντηρητικοί πολίτες της Ευρώπης, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι μια ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών στην Ευρώπη, (ειδικά από την Ανατολή ) θα αλλοιώσει τον πολιτιστικό, φυλετικό και κοινωνικό χαρακτήρα της Γηραιάς ηπείρου. Αντίθετα, υπέρ της αποδοχής των μεταναστών φαίνεται ότι βρίσκονται πολλοί Ευρωπαίοι που υποστηρίζουν ότι μια από τις βασικές και θεμελιώδεις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ο ανθρωπισμός.Οι κοινωνοί της ιδέας του ευρω-ανθρωπισμού, υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι που προσπαθούν να εισέλθουν στην Ευρώπη είναι άνθρωποι καταπιεσμένοι από καθυστερημένα -ανορθολογικά καθεστώτα ,και ως εκ τούτου, οι Ευρωπαίοι είναι υποχρεωμένοι ,σύμφωνα με τους κώδικες του ανθρωπισμού ,να τους προσφέρουν βοήθεια .Οι Ευρω-ανθρωπιστές , πιστεύουν ότι πρέπει να δείξουν στην πράξη την αξία του ευρωανθρωπισμού, προσφέροντάς στους μετανάστες τη βοήθεια που εκείνοι χρειάζονται .Πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό, λειτουργώντας δηλαδή η ίδια η Ευρώπη ως παράδειγμα , θα οδηγήσουν τους μετανάστες στην ''πολιτιστική τους απελευθέρωση'' από τον ανορθολογισμό από τον οποίο είναι φορείς και ''πάσχουν'' και τελικά θα επιτευχθεί η αποδοχή εκ μέρους τους της ευρωπαϊκής κουλτούρας .Έτσι, υποστηρίζουν ότι ο ευρωανθρωπισμός θα προκαλέσει, όχι την αλλοίωση της Ευρώπης (όπως φοβούνται οι Ευρωπαίοι ακροδεξιοί) , αλλά την ανάδειξή της σε περιφερειακή πολιτιστική δύναμη ( και κατ'επέκταση όχι μόνο πολιτιστική).
Στο σημείο αυτό, αρχίσουν τα ερωτήματα.Είναι ο ανθρωπισμός η απάντηση στα προβλήματα των μεταναστών;Είναι πράγματι ο ανθρωπισμός η αιτία που τα ευρωπαϊκά κράτη (και ειδικά η Γερμανία) δέχθηκαν τους μετανάστες; Το πρόβλημα είναι ότι οι οπαδοί του Ευρωανθρωπισμού (άθελά τους τις περισσότερες φορές) αναπαράγουν τα αίτια που προκαλούν τον ξεριζωμό αυτών των ανθρώπων.Ο εκθειαζόμενος ευρωπαϊκός πολιτισμός ,που δήθεν ''τοποθετεί τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη'', βυθίζει σε μια φαινομενικότητα -αυταπάτη τους ανθρώπους, που με καλή πρόθεση προσπαθούν να σταθούν αλληλέγγυοι με τους μετανάστες, καθιστώντας τους όμως ταυτόχρονα ανίκανους να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά αίτια ξεριζωμού των ανθρώπων αυτών.Οι ευρωανθρωπιστές, έχουν ιδεολογικά αναγάγει την Ευρώπη σε μητέρα του πολιτισμού- ανθρωπισμού, που εξ ορισμού δεν ευθύνεται (όπως π.χ κατηγορούνται οι Η.Π.Α) για τους παγκόσμιους πολέμους . Μια τέτοια αντίληψη των πραγμάτων αποσυνδέει την πολιτική των ευρωπαϊκών εθνών/κρατών από την υπεράσπιση συγκεκριμένων οικονομικών- ταξικών συμφερόντων, και την μετατρέπει σε απότοκο ενός υποτίθεται ''αιώνιου πολιτισμού'' που δεν ευθύνεται για τους πολέμους και τη φτώχεια στον υπόλοιπο πλανήτη. Με τον τρόπο αυτό, απενοχοποιείται το ίδιο το σύστημα που παράγει φτώχεια και πολέμους ,και καλλιεργείται η εντύπωση ότι ο ανθρωπισμός μπορεί να διαχειριστεί τον καπιταλισμό κάνοντάς τον πιο ''ανθρώπινο'' . Έτσι ,τελικά , αναπαράγεται το ίδιο το σύστημα που γεννά τη μετανάστευση.
Το γεγονός ότι ο ανθρωπισμός δίνει άλλοθι πολλές φορές στον καπιταλισμό και στον ιμπεριαλισμό, δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση.Μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, στηρίζεται ιδεολογικά από τους υπερασπιστές του , με τον μανδύα του ''απελευθερωτή των λαών του κόσμου''.Έτσι, για παράδειγμα, η Γερμανία, που είχε πρωτοστατήσει στην διαδικασία απομάκρυνσης του Άσαντ για καθαρά δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα (επέμβαση που έγινε δεκτή από τους ευρωανθρωπιστές ως απελευθερωτική πράξη) ,εμφανίζεται, και γίνεται αντιληπτή από τους ευρωανθρωπιστές , ως το ''ανθρωπιστικό ευρωπαϊκό κράτος που βρίσκεται στο πλευρό των προσφύγων''(δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τον Αύγουστο του 2012, όπου ο Γερμανός υπ.εξ. Γκίντο Βεστερβέλε, εν όψει της προεδρίας της Γερμανίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε, ζητούσε την πλήρη απομόνωση του Άσαντ, και την επιβολή εμπάργκο στο καθεστώς,ευννοώντας με τον τρόπο αυτό τους Τζιχαντιστές) .
Στο κείμενο αυτό, θα προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι η Ε.Ε και συγκεκριμένα η Γερμανία (που φέρουν τεράστιες ευθύνες για τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία αφού προσπάθησαν να επέμβουν ιμπεριαλιστικά) δέχονται τους μετανάστες ,όχι για ''ανθρωπιστικούς λόγους'' , αλλά γιατί η ίδια η αποδοχή των μεταναστατών, είναι ενταγμένη στα σχέδια της γερμανικής αστικής τάξης, για αναδιάρθρωση του γερμανικού καπιταλισμού .
Η Γερμανία.
Η αποδοχή του μεγαλύτερου μέρους των μεταναστών από το γερμανικό κράτος ,ύστερα από εντολή της Καγκελαρίου Άγκελα Μερκελ να ανοίξουν τα γερμανικά σύνορα , έδωσε σε πολλούς υπέρμαχους του ευρωανθρωπισμού ,το επιχείρημα ότι η χώρα αυτή (σε αντίθεση με τις ''καθυστερημένες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες'' όπως π.χ η Ουγγαρία) υπηρετεί επάξια της ''ευρωπαϊκές αξίες'' . Καθόλου τυχαία, η ίδια η γερμανίδα Καγκελάριος δικαιολόγησε την πράξη της αυτή, ανάγοντάς την στις αρχές του ανθρωπισμού: ''εάν Ευρώπη αποτύχει στο θέμα των προσφύγων, ο στενός της σύνδεσμος με τα ατομικά δικαιώματα θα έχει διαρραγεί''. ( http://www.protothema.gr/world/article/505341/guardian-i-merkel-suneiditopoiise-pos-mia-anthropistiki-krisi-apeilei-tis-themeliodeis-arhes-tis-ipeirou/ ).
Όμως, όπως είπαμε και πριν, η αναφορά στις ''ανθρωπιστικές αξίες'' από χείλη ανθρώπων που είναι εκφραστές ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, μόνο εφησυχασμό δεν πρέπει να μας προκαλεί.Είναι παραπάνω από βέβαιο (παρά τις όποιες καλές προθέσεις των ανθρωπιστικών οργανώσεων) ότι η αποδοχή των μεταναστών από το γερμανικό κράτος εφόσον είναι ενταγμένη στα στενά συμφέροντα της γερμανικής αστικής τάξης , θα λειτουργήσει μακροπρόθεσμα αρνητικά , τόσο για τον γερμανικό λαό, όσο και για τους μετανάστες.
Στο σημείο αυτό ανακύπτει το βασικό ερώτημα: γιατί η γερμανική αστική τάξη καθοδήγησε το πολιτικό προσωπικό της Γερμανίας έτσι ώστε να επιτρέψει τη μαζική είσοδο των μεταναστών; Τί συμφέροντα αποσκοπεί μια τέτοια πράξη, όταν μάλιστα προκάλεσε την πτώση της δημοτικότητας της Καγκελαρίου, η οποία μέχρι στιγμής ήταν ο ιδανικός εκφραστής του ιδεολογήματος της ''οργανωμένης λειτουργίας'' του γερμανικού καπιταλισμού ; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά, βρίσκεται στα δύο βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο γερμανικός καπιταλισμός :στη μείωση του ντόπιου πληθυσμού, και το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Προβλήματα, που στην περίπτωση που η Γερμανία θελήσει να αναλάβει αναβαθμισμένο ρόλο ιμπεριαλιστικής περιφερειακής δύναμης , θα πρέπει να λύσει άμεσα.
α)Μείωση πληθυσμού.
Έχουν γραφτεί άπειρα άρθρα ,μελέτες, βιβλία με σκοπό να εξηγήσουν το φαινόμενο της τάσης μείωσης πληθυσμού που παρατηρείται στις καπιταλιστικά ανεπτυγμένες χώρες.Οι σύγχρονες κοινωνίες του νεωτερικού κόσμου, δείχνουν μια εγκράτεια στην παραγωγή παιδιών, και το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αύξηση του μέσου όρου διαβίωσης, καθιστά τις ανεπτυγμένες κοινωνίες γερασμένες και πληθυσμιακά στάσιμες. Αν και οι επιστήμονες δεν έχουν καταλήξει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα για το ποιός είναι ο λόγος που οδηγεί τους ανθρώπους στον πρώτο κόσμο να κάνουν ένα ,το πολύ δύο παιδιά, το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για ένα γενικό κοινωνικό φαινόμενο του νεωτερικού κόσμου ,άμεσα συνεδεμένου με την καπιταλιστική ολοκλήρωση.
Είναι σίγουρο ότι η ελλάτωση των τεκνοποιήσεων είχε αίτια σε μεγάλο βαθμό την αλλαγή παραγωγικού παραδείγματος: ''Αλλά οι νέες μέθοδοι ελέγχου των γεννήσεων, οφείλονταν κατά πάσα πιθανότητα και στις αλλαγές που είχαν ως αποτέλεσμα αυτήν την περίοδο, τα παιδιά να αποτελούν όλο και μεγαλύτερο βάρος για τους γονείς, καθώς πήγαιναν στο σχολείο ή ήταν μαθητευόμενοι για συνεχώς μεγαλύτερα διαστήματα , κατά τα οποία παρέμεναν οικονομικά εξαρτημένα. Οι απαγορεύσεις της παιδικής εργασίας και η προϊούσα σύνδεση των θέσεων εργασίας με τα αστικά κέντρα μείωναν ή καταργούσαν εντελώς την περιορισμένη οικονομική αξία που είχαν τα παιδιά για τους γονείς, όπως για παράδειγμα στα αγροκτήματα όπου βοηθούσαν σε διάφορες δουλειές.'' (Έρικ Χόμπσμπάουμ, Η Εποχή των Αυτοκρατοριών 1875-1914, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, σελ.302).
Ο σύγχρονος άνθρωπος του ολοκληρωμένου καπιταλισμού, έχει μια θεώρηση για τα παιδιά και την οικογένεια ,τελείως διαφορετική από αυτήν που είχε ο άνθρωπος των προνεωτερικών χρόνων.Στο σύγχρονο κόσμο, το παιδί δεν θεωρείται ως ένας εν δυνάμει βοηθός στις δουλειές της οικογένειας, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι, σε συνθήκες ολοκλήρωσης της πρωταρχικής συσσώρευσης του καπιταλισμού , εργάζονται για λογαριασμό των ανθρώπων που κατέχουν το κεφάλαιο , και όχι σε μια οικογενειακή παραγωγική μονάδα (η εξέλιξη αυτή προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό και τον αναβαθμισμένο ρόλο της γυναίκας, αφού στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες ,η γυναίκα θεωρούταν βάρος γιατί δεν μπορούσε να εργαστεί στα χωράφια ή να κάνει βαριές δουλειές όπως ο άντρας.Η προίκα που έπρεπε να δώσει μια γυναίκα στον άντρα αντιστάθμιζε αυτό το ''μειονέκτημα'' της γυναίκας) .Συνεπώς, το παιδί έχει πάψει πλέον να θεωρείται ένα παραπάνω ''χέρι βοηθείας'' όπως θεωρούταν στις αγροτικές - προκαπιταλιστικές κοινωνίες. Επιπλέον, ακόμα και στις οικογενειακές οικονομικές μονάδες που επιβιώνουν στον καπιταλισμό (π.χ εμπορικά οικογενειακά μαγαζιά, ή ένα αγρόκτημα κ.α) η τεχνολογική ανάπτυξη και η ανάπτυξη της ιατρικής (που έχει μειώσει στο ελάχιστο την παιδική θνησιμότητα), έχει κάνει περιττή την ύπαρξη πολλών εργατικών χεριών .
Όλα τα παραπάνω, έρχονται να προστεθούν στο γεγονός ότι οι σύγχρονες κοινωνίες θεωρούν ως βάση της οργάνωσής τους το άτομο (είδαμε πως η Καγκελάριος μίλησε για ''ατομικά δικαιώματα'') .Η εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας δεν εξαρτάται από τις ισορροπημένες δυνάμεις πολυάριθμων οικογενειών (οικογένειες που πολλές φορές αφορούσαν ολόκληρα χωριά) όπως γινόταν στα προκαπιταλιστικά χρόνια ,αλλά εξαρτάται από την εναρμονισμένη σχέση ανάμεσα στο άτομο και το κράτος.Στις σύγχρονες αστικές πολυάριθμες κοινωνίες ,που όλοι είναι ξένοι μεταξύ τους, το κράτος (και όχι η οικογένεια) αναλαμβάνει το ρόλο του επιθεωρητή της αρμονικής λειτουργίας των κοινωνιών. Οι σύγχρονες φιλελεύθερες -καπιταλιστικά ολοκληρωμένες- κοινωνίες, δεν θεωρούν την δημιουργία μιας οικογένειας ως ένα κοινωνικό γεγονός , αλλά ως ένα ατομικό δικαίωμα.Η οικογένεια στον ανεπτυγμένο κόσμο απαξιώνεται όλο και περισσότερο και στη θέση της μπαίνει το άτομο. Έτσι, αν μέχρι και λίγα χρόνια πριν ακούγαμε κάποιους να λένε ότι ''σκοπός του ανθρώπου είναι η δημιουργία οικογένειας και η αύξηση του πληθυσμού '', σήμερα ακούμε όλο και πιο συχνά να λέγεται ότι η οικογένεια είναι ''ατομικό δικαίωμα''. Η αντίληψη των προκαπιταλιστικών χρόνων, ότι η γέννηση ενός παιδιού και γενικότερα η αύξηση του πληθυσμού είναι ευλογία για την κοινωνία,πράγμα που οδηγούσε πολλές φορές στο γεγονός να εκλαμβάνεται η ανατροφή ενός παιδιού ως κάτι που αφορά ολόκληρη την κοινωνία (είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές πρωτόγονες κοινωνίες κανείς δεν γνώριζε τους γονείς του) , έχει αντικατασταθεί στις καπιταλιστικές συνθήκες από την αντίληψη ότι κάθε άτομο έχει δικαίωμα ιδιοκτησίας πάνω στον απόγονό του και συνεπώς έχει κάθε δικαίωμα να επενδύσει πάνω του κάθε προσδοκία (το πρόβλημα με την έκτρωση στις εξατομικευμένες κοινωνίες , δεν είναι τόσο το ηθικό κομμάτι, όσο το γεγονός ότι ο άνθρωπος που προβαίνει σε αυτήν , θεωρεί ότι το παιδί του ανήκει). Το παιδί, στη σύγχρονη εξατομικευμένη (και κατ' επέκταση ανταγωνιστική ) κοινωνία ,δεν θεωρείται κεφάλαιο εργασίας και ένα παραπάνω χέρι βοηθείας στην οικογενειακή κοινότητα , αλλά κεφάλαιο ατομικών προσδοκιών των γονιών του.Αν στα προκαπιταλιστικά χρόνια ο αρχηγός μιας οικογένειας έδειχνε τη δύναμή του (ή την κοινωνική του καταξίωση) μέσα από έναν πολυάριθμο οικογενειακό πληθυσμό στρατιωτών και εργατών (είναι γνωστή τα παλαιότερα χρόνια η περήφανη αυτοπαρουσιάση κάποιων ανθρώπων ως συγγενείς της ''οικογένειας τάδε'') ,στα σύγχρονα χρόνια, το άτομο μπορεί να επιδείξει την ικανότητά του μέσα από την υψηλή ιεραρχική θέση που κατέχει ο απόγονός του στην καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας.Έτσι, όσο κυνικό και αν ακούγεται αυτό, στις νεωτερικές κοινωνίες ,οι γονείς προτιμούν να κάνουν ''ένα ,αλλά καλό'', παρά να κάνουν πολλά παιδιά ,τα οποία θα αποκτήσουν μοιρασμένες (άρα μειωμένες) ευκαιρίες για μόρφωση ,υγεία και εμπειρίες που θα εκμεταλλευτούν για μια οικονομικοκοινωνική ανέλιξη. Άλλωστε, ο καπιταλισμός προσφέρει ευκαιρίες για οικονομικοκοινωνική ανέλιξη (ή έστω το όνειρο για αυτή) , πράγμα που στα προκαπιταλιστικά χρόνια ήταν απαγορευμένο.Και αν κάποιος δεν καταφέρει να ανελιχθεί, πάντα μπορεί να ελπίζει (και να επενδύει) για τον απόγονό του.
Έτσι, αν στα προκαπιταλιστικά χρόνια μια οικογένεια θεωρούνταν (και πραγματικά ήταν) πετυχημένη αν ήταν πολυάριθμη , σήμερα αρκεί ένα ή δύο παιδιά για να κάνουν περήφανους τους γονείς.Αν στα προκαπιταλιστικά χρόνια μια οικογένεια όσα περισσότερα χέρια είχε, τόσο περισσότερα παρήγαγε και τόσο περισσότερο προστάτευε τον εαυτό της, σήμερα συμβαίνει το ανάποδο: όσο λιγότερα παιδιά , τόσο περισσότερες ευκαιρίες για ανέλιξη αυτά έχουν.Οι σημερινοί γονείς ξοδεύουν πολλά χρήματα για την ανατροφή και την εκπαίδευση των παιδιών τους, ούτως ώστε να μπορούν να επενδύσουν επάνω τους τις προσδοκίες τους.Υπό αυτήν την έννοια, ένα ή το πολύ δύο παιδιά, φτάνουν και περισσεύουν.
Κάτω από αυτήν την αντίληψη για την οικογένεια και τα παιδιά, το σύγχρονο άτομο δεν υποχρεούται να κάνει οικογένεια ώστε να αποκτήσει ένα παιδί.Είναι ολοένα και αυξημένος ο αριθμός των ανθρώπων που επιθυμούν να αποκτήσουν μόνοι τους κάποιο απόγονο τον οποίο θα ''πλάσουν'' και θα αναθρέψουν με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιήσει τις ατομικές προσδοκίες τους, χωρίς να είναι αναγκασμένοι να μοιραστούν την ανατροφή αυτή με κάποιον άλλο, που θα επιδιώξει από την μεριά του την εκπλήρωση των δικών του επιδιώξεων.Σε αυτές τις συνθήκες ένα παιδί αρκεί.Οι νεωτερικές κοινωνίες θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχουν μονογονεϊκές οικογένειες , όχι ως αποτέλεσμα μιας δυσάρεστης κατάστασης, αλλά ως επιλογή ενός ανθρώπου ,που πιστεύει ότι το να αποκτήσει απόγονο είναι ατομικό του δικαίωμα (όπως θεωρείται ατομικό δικαίωμα οι επενδύσεις και η κατοχή μέσων παραγωγής) .Στο ίδιο κλίμα σκέψης κινούνται και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια τα οποία αρκούνται στην υιοθεσία ενός ή δύο παιδιών.Καθόλου τυχαία, ομοφυλόφιλα ζευγάρια, μονογονεϊκές οικογένειες, διαζευγμένοι ,μπορούν ,κάτω από αυτό το πρίσμα να αποκτήσουν τον πολυπόθητο απόγονό τους, χωρίς να ''δίνουν λογαριασμό'' στην υπόλοιπη κοινωνία για τον τρόπο που απέκτησαν και ανέθρεψαν το παιδί τους (άλλωστε, σύμφωνα με τους φιλελεύθερους οπαδούς του ατομικισμού, δεν υπάρχει κοινωνία ,αλλά άτομα που μπορούν να ακολουθήσουν την ατομική τους ηθική-πράγμα που είναι προϊόν του γεγονότος ότι όπως είπαμε και πιο πάνω, την εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας, τη ρυθμίζει η σχέση ατόμου-κράτους). Οι καπιταλιστικά ανεπτυγμένες φιλελεύθερες κοινωνίες, ενθαρρύνουν την απόκτηση απογόνων από τις παραπάνω ομάδες.
Αφού η απόκτηση παιδιού εντάσσεται στις προσπάθειες επένδυσης ατομικών προσδοκιών, τότε ο τρόπος αναπαραγωγής μπορεί να γίνει ένα τεχνικό αποτέλεσμα (αρεστό στον υποψήφιο γονέα) και όχι προϊόν κοινωνικής σύνδεσης.Στη σύγχρονη κοινωνία που τοποθετεί το άτομο ως υπέρτατη αξία της , η απόκτηση απογόνου αποσυνδέεται από τις κοινωνικές ευθύνες που προκύπτουν από την ένωση δύο ανθρώπων.Οι νεωτερικές κοινωνίες απαξιώνουν τη βαθύτερη σχέση ανάμεσα σε δύο άτομα ,αφού για να υπάρξει μια τέτοια σχέση πρέπει το άτομο να πάψει να προβάλλει το Εγώ του.Ένα Εγώ , το οποίο οι εξατομικευμένες κοινωνίες έχουν φροντίσει να φουσκώσουν τόσο πολύ, ώστε δεν χωρά άλλος (είναι ενδεικτικό ότι όταν ρωτιούνται ζευγάρια που άντεξαν στον χρόνο και απέκτησαν πολλά παιδιά ποιο είναι το ''μυστικό της επιτυχίας τους'', η απάντηση είναι ''η βαθμιαία υποχώρηση του εγωισμού'').
Αν και το σεξ είναι απελευθερωμένο, ο έρωτας , οι σχέσεις και ο γάμος ,που πολλές φορές προκύπτει από αυτά, θεωρούνται σήμερα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες ''ξεπερασμένα- ντεμοντέ '' κ.α. αφού υποτίθεται ότι καταπιέζουν την ατομικότητα.Οι σύγχρονες κοινωνίες μοιάζουν να επιβεβαιώνουν το στίχο του ποιητή :''χρησιμοποιούμε το σεξ για να αποφύγουμε τις σχέσεις''. Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να αποφεύγει τις κοινωνικές ευθύνες που τον φορτώνει μια σταθερή σχέση, αλλά επιθυμεί να μπορεί να κάνει σεξ, χωρίς ηθικές (δηλαδή κοινωνικές) αναστολές.
Η πεποίθηση πολλών νέων ανθρώπων ότι ανεξάρτητα από την οικονομική βάση της κοινωνίας, σε συνθήκες ατομικής ιδιοκτησίας και καπιταλισμού, μπορούν να απελευθερωθούν από την ηθική της κοινωνίας αυτής (την οικογένεια, την τεκνοποιία, τις σχέσεις) ,είναι ένα αστισμός ο οποίος είναι προϊόν και δημιουργός της καπιταλιστικής κοινωνίας .Ένας αστισμός που το μόνο που κάνει είναι να αναπαράγει τη φιλελεύθερη ιδεολογία του ατομισμού που λειτουργεί ανεξάρτητα από την υπόλοιπη κοινωνία .Αυτός είναι και ο λόγος που οι κομμουνιστές εχθρεύονταν όλους εκείνους που θεωρούσαν πρόοδο την διάλυση της οικογένειας και την ακατάσχετη σεξουαλική ικανοποίηση ,αποσυνεδεμένες από τον κοινωνικό τους χαρακτήρα και την οικονομική τους βάση :'' Στον έρωτα έχουν θέση μόνο δύο πρόσωπα και έπειτα βγαίνει ένα τρίτο,μια νέα ύπαρξη. Η πραγματικότητα αυτή περικλείει ένα κοινωνικό συμφέρον ,ένα καθήκον προς την ολότητα''( Κλάρα Τσέτκιν, Ο Λένιν για την Γυναίκα, εκδ.Μνήμη, σελ.28).Οι κομμουνιστές ποτέ δεν είδαν την απόκτηση ενός παιδιού ως ''ατομικό δικαίωμα''.
Σε μια τέτοια εξατομικευμένη κατάσταση ,οι νεωτερικές κοινωνίες δεν είναι μακριά από την εποχή που το κάθε άτομο θα μπορεί, αποδεσμευμένο από τις κοινωνικές επιταγές,την οικογένεια και τις σχέσεις, να παράγει σε εργαστήριο (μέσω κλωνοποίησης) τον ατομικό-μοναδικό απόγονό του που θα τον πλάσει έτσι ώστε να εκπληρώσει τα σχέδια που έχει επενδύσει πάνω του.Πρόκειται όμως για κοινωνίες που αριθμητικά φθίνουν και θα φθίνουν όλο και περισσότερο. ''Το αποτέλεσμα του σεξ χωρίς αναπαραγωγή, είναι η αναπαραγωγή χωρίς σεξ'' (Timothy Taylor,Η Προϊστορία του Σεξ, εκδ.Αιώρα, σελ.345).
Ο Άλντους Χάξλεϋ είχε ήδη προβλέψει από το 1932 την απαξίωση της οικογένειας και των σταθερών σχέσεων στις σύγχρονες κοινωνίες.Στο περίφημο βιβλίο του ''Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος'' ,αναφέρει στην εισαγωγή:''Επίσης και η σεξουαλική ελευθεριότητα του Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου δεν φαίνεται πολύ μακρινή.Σε ορισμένες αμερικάνικες πόλεις, ο αριθμός των διαζυγίων είναι ίδιος με τον αριθμό των γάμων.Σε λίγα χρόνια οι άδειες γάμου θα πουλιούνται όπως οι άδειες για τα σκυλιά, με δωδεκάμηνη ισχύ και δικαίωμα αλλαγής σκύλου ή αγοράς και δεύτερου'' (εκδ. Μέδουσα, Το Βήμα, σελ. 35).Στο μέλλον του Χάξλεϋ, λέξεις όπως ''μαμά, μπαμπάς, γέννα, σχέση έρωτας, παιδιά , αγάπη, κ.α'' είναι σχεδόν απαγορευμένες.Το σεξ είναι ελεύθερο αρκεί να μην δεσμεύει δύο ανθρώπους -δύο ατομικότητες- και να μην είναι μέσο παραγωγής παιδιών. Τα παιδιά παράγονται σε εργαστήριο. Οι άνθρωποι των προνεωτερικών χρόνων, όπως λέει ένας από τους πρωταγωνιστές, ήταν πρωτόγονοι :''Τα ανθρώπινα όντα κάποτε τεκνοποιούσαν'' (σελ.65).
Έτσι λοιπόν, αν και ξεφύγαμε λίγο από το θέμα, παρουσιάσαμε την κυρίαρχη ατομικιστική αντίληψη ,η οποία οδηγεί τις σύγχρονες καπιταλιστικά ολοκληρωμένες κοινωνίες ,ανεξάρτητα από το αν βρίσκονται ή όχι σε οικονομική κρίση, στην παραγωγή όλο και λιγότερων παιδιών.
Οι σύγχρονες φιλελεύθερες κοινωνίες, οδηγούνται σε αριθμητική μείωση. Μια μείωση, που αν συνδυαστεί με το γεγονός της αύξησης του προσδόκιμου μέσου όρου ζωής, τις μετατρέπει σε ''κοινωνίες γέρων''.Μια τέτοια εξέλιξη ,ειδικά για τα καπιταλιστικά κράτη που στηρίζονται στις εξαγωγές (όπως η Γερμανία) είναι αρκετά δυσοίωνη.
Όσο αφορά τη Γερμανία (μια χώρα ,αντιπροσωπευτικότατο παράδειγμα καπιταλιστικά ολοκληρωμένης κοινωνίας που φθίνει αριθμητικά και στην οποία ο φιλελευθερισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία) το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι η μείωση του ενεργά οικονομικού πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι δουλεύουν ώστε να συντηρούν τον γερασμένο πληθυσμό, δεδομένου ότι οι κεφαλαιοκράτες, όχι μόνο δεν μειώνουν το ποσοστό καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αλλά αντίθετα το εντατικοποιούν και δεν δέχονται να αναλάβουν τη συντήρηση του γερασμένου πληθυσμού.
Στον πίνακα , (πηγή Eurostat http://ec.europa.eu/eurostat/statisticsexplained/index.php/Population_statistics_at_regional_level/el ) βλέπουμε τον δείκτη εξάρτησης ηλικιωμένων.Ο δείκτης αυτός μετρά τη σχέση ανάμεσα στους ηλικιωμένους και τον ενεργό πληθυσμό.Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό, τόσο πιο ''γερασμένη'' είναι η κοινωνία αυτή.Στον πίνακα φαίνεται καθαρά ότι η Γερμανία είναι μια γερασμένη κοινωνία αφού ο δείκτης ξεπερνά το 30-35%.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου