Δύο μουσικοί πέθαναν σήμερα..Και οι δύο ,δημιουργοί και δημιουργήματα της εποχής τους. Και οι δύο πέθαναν όπως έγραψαν μουσική.
Ο ένας πέθανε σαν
κομμουνιστής. Τα πιο δημιουργικά του
χρόνια , όπως ο ίδιος έλεγε σαν σήμερα
πριν ένα χρόνο ,κάνοντας έναν απολογισμό
και αισθανόμενος το τέλος που πλησίαζε
, ήταν αυτά που είχαν στρατευτεί για τον
αγώνα του λαού.Για την ιδέα της ισότητας
, της αδελφότητας , της δικαιοσύνης.Κυνηγημένος για όλα αυτά έγραφε μουσική.
Ο άλλος πέθανε ως τράπερ. Δεν ήταν υποκριτής .Τραγουδούσε για τον πλούτο, τις γυναίκες, την ηδονή. Η αποδοχή του από τον κόσμο μεγάλη. Τραγουδούσε και πέθανε κυνηγώντας, την ευχαρίστηση που σου προσφέρει η απενοχοποιημένη κατανάλωση των υλικών αγαθών μιας κοινωνίας που δεν ενδιαφέρεται να ακούει (ή τουλάχιστον έτσι θέλει να δείξει) για την ιδέα της ισότητας , αδελφότητας, δικαιοσύνης.
Και των δύο ο θάνατος θα μπορούσε να λειτουργήσει ως σύμβολο.
Ο θάνατος του πρώτου συμβολίζει και την τυπική δύση της εποχής της ελπίδας.
Ο θάνατος του δεύτερου συμβολίζει και την αυγή της εποχής του μηδενισμού.
