Ο ΓΕΩΡΓΑΛΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ''300 ΤΟΥ ΡΟΥΦΟΓΑΛΗ''.

Ο Γεωργαλάς και οι ''300 του Ρουφογάλη''. 

O Γεωργαλάς υπήρξε ένας βασικός θεωρητικός της χούντας. Το καθεστώς της 21ης Απριλίου του είχε αναθέσει πόστα προπαγανδιστή . Αν κάποιος επιθυμούσε να έρθει σε επαφή με τις ιδεολογικές βάσεις των συνταγματαρχών , μπορούσε κάλλιστα να στραφεί στα έργα του, στα άρθρα του και τους λόγους του( 1 ) .

Στα 1971 , δηλαδή στο αποκορύφωμα της χουντικής εξουσίας, ο Γεωργαλάς εκδίδει ένα βιβλίο αρκετά αποκαλυπτικό για τα σχέδια και τις προθέσεις των χουντικών .

Η γενική ιδέα στην οποία αναπτύσσεται το έργο είναι η εξής: ο κόσμος της μεταπολεμικής (μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δηλαδή) Δύσης , είναι ''η κοινωνία της αφθονίας, της γενικής ευημερίας, του υψηλού βιοτικού επιπέδου''. Παρά όμως αυτήν την ευημερία,ή μάλλον εξαιτίας αυτού, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, ειδικά η νεολαία ,είναι δυσαρεστημένοι. Εκφράσεις αυτής της δυσαρέσκειας είναι οι ''σεισμικοί κλονισμοί'' που προκαλούν ''τα υποχθόνια αναρχικά και ανατρεπτικά κινήματα'' με αποτέλεσμα να απειλείται αυτή η ευδαιμονία .Βλέπουμε λοιπόν μια αντίθεση: ενώ ο κόσμος ''περνάει καλά'' , είναι δυστυχισμένος. Σύνθημα της εποχής είναι ''ευημερία και δυσαρέσκεια''  λέει ο χουντικός ιδεολόγος (2).

ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ-Γιάκομπ Μπαχόφεν (2).

 ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. 

2.Ένα κείμενο του Μπαχόφεν και συμπεράσματα από το έργο του. 

 

J.Bachofen. 

Das Mutterrecht 

ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.-Γιάκομπ Μπαχόφεν (1).

 

ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ .

Θυραθεν.

Δύο μουσικοί πέθαναν σήμερα..Και οι δύο ,δημιουργοί και δημιουργήματα της εποχής τους. Και οι δύο πέθαναν όπως έγραψαν μουσική.

Ο ένας πέθανε σαν κομμουνιστής. Τα πιο δημιουργικά του χρόνια , όπως ο ίδιος έλεγε σαν σήμερα πριν ένα χρόνο ,κάνοντας έναν απολογισμό και αισθανόμενος το τέλος που πλησίαζε , ήταν αυτά που είχαν στρατευτεί για τον αγώνα του λαού.Για την ιδέα της ισότητας , της αδελφότητας , της δικαιοσύνης.Κυνηγημένος για όλα αυτά έγραφε μουσική.

Ο άλλος πέθανε ως τράπερ. Δεν ήταν υποκριτής .Τραγουδούσε για τον πλούτο, τις γυναίκες, την ηδονή. Η αποδοχή του από τον κόσμο μεγάλη. Τραγουδούσε και πέθανε κυνηγώντας, την ευχαρίστηση που σου προσφέρει η απενοχοποιημένη κατανάλωση των υλικών αγαθών μιας κοινωνίας που δεν ενδιαφέρεται να ακούει (ή τουλάχιστον έτσι θέλει να δείξει) για την ιδέα της ισότητας , αδελφότητας, δικαιοσύνης.

Και των δύο ο θάνατος θα μπορούσε να λειτουργήσει ως σύμβολο.

Ο θάνατος του πρώτου συμβολίζει και την τυπική δύση της εποχής της ελπίδας.

Ο θάνατος του δεύτερου συμβολίζει και την αυγή της εποχής του μηδενισμού.

 

Ο πολιτιστικός αντισημιτισμός της εποχής του Σαίξπηρ.

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (William Shakespeare).''Ο έμπορος της Βενετίας''.Εκδ.Επικαιρότητα(Το Βήμα).

Ο πολιτιστικός αντισημιτισμός του ''εμπόρου της Βενετίας του Σαίξπηρ''.

Και η σοσιαλδημοκρατία γέννησε το ναζισμό.

Όταν τα κλάμματα για τα ''εκατομμύρια θυμάτων αγροτών της σταλινικής θηριωδίας'' κρύβουν τον αντικομμουνισμό που φτάνει τα όρια του ναζισμού.

Τις μέρες αυτές , η ξεσηκωμένη αγροτιά έδωσε τη λαβή για την έναρξη ενός διαλόγου σχετικά με το ρόλο της σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Και ενώ σε αυτήν την κατάσταση, ελπίζεις ότι κάποιοι έντιμοι αριστεροί θα εκτιμήσουν τη στάση του ΚΚΕ που είναι το μόνο κόμμα που περιφρουρεί τον αγώνα των αγροτών και όλου του λαού από τον εισοδισμό των ναζί , (https://www.youtube.com/watch?v=1tyMhJJ8-s4 )( http://anemosantistasis.blogspot.gr/2016/02/video_12.html ) κάποιοι άλλοι ''αριστεροί' ,φίλοι της κυβέρνησης Συριζα, σπρώχνουν τους αγρότες στους φασίστες. Ωθούν τους αγρότες στους ναζί, είτε ταυτίζοντας πολλούς από αυτούς με τη Χρυσή Αυγή (εφ. Αυγή 22/1/16), είτε επιλέγοντας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να μιλήσουν για τα ''σταλινικά εγκλήματα κατά των Ουκρανών αγροτών''.

Το ελληνικό μοντέλο για τους πρόσφυγες.

        


Η φυγή μεταναστών από την Ανατολή προς τη Δύση ,και συγκεκριμένα προς τη δυτική Ευρώπη, προκάλεσε την έναυση ενός κύκλου συζητήσεων  σχετικά με το ρόλο που καλούνται να παίξουν τα έθνη/ κράτη της Ευρώπης μπροστά σε ένα τέτοιο πρόβλημα.
Η Ευρώπη καλείται να τοποθετηθεί σε σχέση με τις ολοένα και αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές, που ,ειδικά μετά τον πόλεμο στη Συρία και το Ιράκ ,έγιναν ακόμα πιο μαζικές . Το ερώτημα που ανακύπτει, είναι το πώς πρέπει να  συμπεριφερθεί ο ευρωπαϊκός κόσμος .Τί πρέπει να κάνει; Σε μια τέτοια κατάσταση, δύο επιλογές φαίνεται να προκύπτουν για την Ευρώπη : Είτε θα αποτρέψει κάθε είσοδο μεταναστών στο έδαφός της (αυτό μπορεί να το πετύχει  με το να  δυσκολέψει σε τέτοιο βαθμό τη νομιμοποίηση των μεταναστών ,ώστε  θα την καταστήσει σχεδόν απαγορευτική)  ,είτε θα αντιμετωπίσει τις μεταναστευτικές ροές με χαλάρωση του ελέγχου των συνόρων και εντατικοποίηση της διαδικασίας αφομοίωσής τους.